05.00 AM. Ik schrik wakker van de eerste claxon van…
Goodmorning Vietnam!
Vietnam. Het land dat ik spontaan aan mijn lijstje had toegevoegd terwijl ik Nederland al verlaten had. Erg voorbereid was ik dus niet toen ik het land binnenkwam en ik werd daarom positief verrast toen ik na een korte vlucht in Hanoi arriveerde. Niets geen slechte wegen, ranzigheid en heel veel stof. Gewoon de nieuwste smartphones, laatste trends en bijna Westers aanvoelende praktijken. Alleen het continue getoeter en de chaos van scooters en motoren verraadde dat ik toch echt in een Aziatisch land was aangekomen.
Plastic stoeltjes in de woonkamer
Al dwalend door de smalle straatjes van de Old Quarter in Hanoi keek ik mijn ogen uit. Zoals in veel Aziatische landen lijkt ook hier de straat de woonkamer van de locals te zijn. Iedereen zit op plastic stoeltjes voor hun huis, winkel of bij eetstalletjes om de dag door te nemen. Verder zie je lokale vrouwtjes, inclusief Nón lá, voorbijwandelen met een fiets vol handelswaar aan de hand. Fruit, speelgoed, bloemen en zelfs porseleinen servies heb ik al voorbij zien komen. Ik vroeg mij bij dit laatste wel af hoe vaak er iets sneuvelt in de chaos van al het verkeer. Verkeersregels zijn er namelijk niet en ook al zijn er stoplichten, dat wil niet zeggen dat je zonder gevaar de weg over kan steken.
Die Nón lá (kegelvormige strohoed) is overigens iets waar Vietnam om bekend staat, net zoals wij Nederlanders bekend staan om de houten klompen. Maar hier dragen ze ze dus echt!
Achtervolgers in de bergen
Na 3 dagen in de grote stad was ik er wel weer klaar mee en vertrok ik naar Sapa, gelegen in het noordwesten van het land op slechts 40 kilometer van China. Sapa ligt wat hoger in de bergen en staat bekend om de vele rijstterrassen die het landschap spectaculair maken. De rijst was nu net geoogst en het was dus nogal modderig tijdens het wandelen, maar de uitzichten waren nog steeds heel mooi. In deze bergen leven nog veel lokale stammen die zich tegenwoordig vooral bezighouden met de toeristen. Zo werden we de hele dag achtervolgd door een stuk of 10 vrouwen en kinderen die probeerden souvenirs te verkopen. Het meisje dat haar hoop op mij had gevestigd was 9 jaar oud vertelde ze in de paar zinnen Engels die ze kende. Best sneu als je weet dat dit de toekomst is voor deze kinderen. Niks geen school, al vanaf dat je kunt lopen en praten ga je mee op pad. Soms zelfs met je jongere broertje of zusje de hele dag op je rug.
Fan van Fansipan
In Sapa ben ik, naast het wandelen, ook naar Mount Fansipan gegaan. Dit is de hoogste berg van Indochina (3.143 meter). Voordat jullie respect krijgen even een eerlijke bekentenis… De Vietnamezen hebben een lelijke kabelbaan gebouwd die bijna helemaal naar de top gaat. Niks geen zwoegen en zweten dit keer dus. Ze zijn op de top nog allerlei gebouwen en dingen aan het bouwen en verwachten volgens mij dat dit ooit een hele drukbezochte attractie gaat worden. De kabelbaan kan 2.000 mensen per uur transporteren en bovenaan de stop stonden ook bordjes en wachtrijen zoals je ze bij de Efteling ziet. Er was nu weinig te doen en zo kon ik lekker lang genieten van het uitzicht. Het weer was perfect dus ik heb zelfs China in de verte zien liggen (denk ik).
Cruise in het water
Met het goede weer was het helaas gedaan vanaf dat ik Sapa verliet. En dit veroorzaakte ook dat mijn 3-daagse cruise door Bai Tu Long Bay letterlijk in het water viel. Bai Tu Long Bay is het minder bekende broertje van Halong Bay. Waar het in Halong Bay stikt van de toeristen is deze massa er minder in Bai Tu Long bay, terwijl de omgeving er vrijwel identiek is.
De weersvoorspellingen verklapte al dat het geen zonnige dagen zouden worden, maar ach, zolang het maar droog is toch?! Vol goede moed vertrok ik dus, eerst 4,5 uur met de bus vanaf Hanoi en daarna de boot op. Alles zag er goed uit en de groep leek ook erg leuk te zijn. We kregen een goed verzorgde lunch terwijl we al een eerste blik op de kalkstenen eilanden konden werpen die overal in de zee verspreid staan. Alsof ze er maar als decoratie even vlug zijn neer geplempt.
Helaas kwam vrijwel direct na de lunch het slechte nieuws. We moesten terug omdat er een storm aan kwam. De tour werd gecanceld. We bezochten nog vlug even een grot en daarna gingen we terug naar de haven. Gelukkig maakten we nog wel de zonsondergang mee en daarom ben ik niet super teleurgesteld. Ik heb tenminste nog wel íets kunnen zien!
Filipijnse storm
Deze storm zorgde vanaf dat moment voor regen en nog meer grijze dagen. De storm was ontstaan in de Filipijnen en met name Centraal-Vietnam, waar ik na de gecancelde tour maar vervroegd naar onderweg ging, moest rekening houden met slecht weer. En dat is te merken!
De eerste paar dagen ging het nog wel, ik was in Tam Coc, wat gezien kan worden als Halong Bay op het droge. Het was wel grijs, maar droog en 1 dag had ik zelfs zon! Ik heb hier vooral rondgefietst in de omgeving en lukraak paden genomen die ik tegenkwam. Op een bepaald moment zorgde dit ervoor dat ik midden in de rijstvelden stond omringd door de grote kalksteen rotsen met verder niemand om mij heen. Een perfecte plek om even wat te lezen, op dat moment wist ik (gelukkig) nog niet dat ik moest uitkijken voor slangen. Die kwam ik de volgende dag pas tegen terwijl ik rustig buiten op een stoel zat bij mijn homestay… Ieehh!
Busje komt zo
Na Tam Coc ging ik, voor het eerst van mijn leven, met een nachtbus op weg naar Hué. Een rit van ongeveer 12 uur. De nachtbussen hier hebben stoelen die bijna helemaal plat kunnen waardoor je al een betere houding hebt om te slapen. Iets minder handig alleen als je een buik-/ zijslaper bent. Ik zag wel een beetje op tegen de rit, zonder slaap functioneer ik namelijk niet zo goed en mijn humeur wordt er vaak ook niet beter van. Een van de redenen dat ik de nachtbussen tot nu toe ook nog vermeden heb. Toen er een groep dronken en schreeuwende Italianen de bus instapte zakte de moed me helemaal in de schoenen, gelukkig sloeg de alcohol aan en vielen ze snel in slaap. Ook ik heb een beetje kunnen slapen, toch wel een mijlpaal. Voor herhaling vatbaar? Nee.
Voormalige koninklijke stad
In Hué heb ik de natste dagen tot nu toe meegemaakt. Het heeft 3 dagen lang alleen maar geregend. Heel erg jammer, want hierdoor zijn je opties om dingen te doen toch wat beperkter. Je gaat namelijk niet zo snel fietsen als de regen met bakken uit de lucht komt. Daarom besloot ik in Hué een dagtour te boeken waarmee je met een bus naar een aantal belangrijke plekken wordt gebracht. Gewapend met paraplu en regenjas bezochten we zo een paar belangrijke graftombes en een pagode. Alles weer in een andere bouwstijl dan wat ik tot nu toe gezien heb.
De tour was inclusief een bezoek aan de Citadel van Hué. Ik besloot echter om deze de volgende dag zelf te bezoeken omdat ik er dan meer tijd voor uit kon trekken. Blij dat ik dat gedaan heb, want ik heb er bijna 4 uur rondgelopen. Het was zo mooi, zelfs met regen! De gebouwen waren allemaal prachtig beschilderd, er stonden mooie kleurrijke poorten en ik kon ook geen genoeg krijgen van de knalrode houten galerijen met mooie ramen/ deuren. Er was zelfs een tennisbaan omdat de keizer fan was van Westerse sporten en met name van tennis. Wat een leven moeten die keizers hier gehad hebben!
Hoi An onderwaterwereld
De volgende bestemming was Hoi An. En zowaar, toen we de stad binnenreden was het eindelijk droog! De stad had dit ook wel even nodig want hij was al voor de helft onder water gelopen. Hoi An ligt vrij laag en wordt omringd door rivieren. Een van de redenen dat dit vroeger een hele belangrijke havenstad was. Ieder jaar komt het minstens 1x voor dat de straten rondom de rivieren onder water liggen. Ik bofte dus dat ik dat mocht meemaken…
Ook de volgende dag was het droog en besloot ik om de oude binnenstad wat beter te bekijken, een erg leuk en fotogeniek stadje met oude Franse koloniale huizen. In combinatie met de straten die nog onder water stonden en de boten die er nu doorheen voeren zorgde dit voor wat leuke plaatjes. Het deed mij qua kleuren ook wel een beetje denken aan Trinidad in Cuba. De stad is wel heel erg druk en toeristisch maar dit geeft het ook wel veel sfeer en bedrijvigheid. Jammer alleen dat het na die 2 droge dagen weer begon te regenen.
Alles over My Son
Naast de binnenstad van Hoi An heb ik ook een tour gemaakt naar My Son. Dit oude tempelcomplex kan vergeleken worden met Angkor Wat in Cambodja alleen is het kleiner. Veel van de tempels die ooit op dit terrein stonden zijn tijdens de oorlog door Amerikanen platgebombardeerd, je ziet de bommenkraters nog steeds liggen. Bij degene die nog overeind staan kun je goed de speciale bouwstijl zien. Archeologen zijn er blijkbaar nog steeds niet achter hoe ze dit zo hebben kunnen bouwen. Het zijn namelijk bakstenen, maar er is geen cement of iets gebruikt. Ook zijn de bakstenen helemaal niet aangetast door mos of aanslag, iets wat je op de bakstenen die in de gerenoveerde tempels gebruikt zijn al wel te zien is. Bijzonder dus.
Terug bij af
Vanochtend arriveerde ik per trein in Nha Trang, een van dé strandplekken in Vietnam. Alhoewel… Vietnam? Het had net zo goed in Rusland kunnen zijn. Deze stad is heel erg populair bij de Russen en het gaat zelfs zo ver dat iedere winkel of restaurant naast het Vietnamees en Engels ook in het Russisch reclame maakt. Soms is het Russisch zelfs de hoofdboodschap op de gevel en moet je zoeken naar de Engelse naam of menukaart. Omdat ik hier maar 1 dag ben en omdat op het strand liggen vandaag geen optie was heb ik vanmiddag genoten van een heerlijke spa-behandeling. Eerst even stomen, daarna met een of ander bananenpapje in doeken gewikkeld relaxen en als afsluiting nog even een Vietnamese massage die begon met de masseuse die heel subtiel over mij heen ging lopen… 2 uur heerlijk genieten voor slechts € 22,-, waarom kan dat in Nederland niet ook zo?
Nog maar 1 maand!
Vandaag is het ook wel een beetje een speciale dag, want ik ben exact 4 maanden van huis. Time flies! Goed teken, maar dat houdt ook in dat deze laatste maand waarschijnlijk ook als een malle voorbij zal gaan. Hier heb ik wat gemengde gevoelens over op dit moment (mede veroorzaakt door het slechte weer).
Tijdens mijn dagen in Hué heb ik erg getwijfeld over mijn vervolgplannen. Wanneer ik naar de weersvoorspellingen keek voor de steden die ik in gedachten had beloofde het niet veel goeds. Vanaf nu is mooi weer wel belangrijk omdat ik naar ‘strandsteden’ toe ga trekken. Een van mijn redenen om naar Vietnam te gaan was ook om lekker relax op het strand af te sluiten. Maar als het regent en bewolkt is, schiet dat natuurlijk niet heel erg op.
Ik hoop dus heel erg dat de voorspellingen verkeerd zijn, met name tijdens de 11 dagen dat ik op Phu Quoc Island ben. Dit eiland staat in de top 15 van beste stranden ter wereld en het is de bedoeling dat ik hier Kerst en Oud & Nieuw ga vieren. Ik hoop dus dat ik de zon hier ein-de-lijk ga zien om voor het eerst in 4 maanden mijn bikini aan te kunnen trekken om aan mijn bruine tint te werken! Ik moet natuurlijk wel iets hebben om jullie straks jaloers mee te maken ;)
Wist je trouwens dat als de temperatuur in Vietnam onder de 10 graden komt kinderen niet naar school hoeven omdat het dan ‘te koud’ is. Ik geloof dat ik wel wat mensen ken die het niet erg zouden vinden als deze regel ook in Nederland geïntroduceerd zou worden.
Voor degene die het nog niet wisten. Op maandag 9 januari vlieg ik terug naar Nederland om hier op dinsdag 10 januari om 12.40 uur te landen. Ik ga het nu dus toch maar zeggen om alvast aan het idee te wennen: tot snel!
Ik heb uiteraard ook weer een aantal nieuwe foto’s aan de Gallery toegevoegd!