Olkhon Island; het Ibiza van het oosten?

Donderdag vertrok ik naar Olkhon Island, een klein eilandje (72 km. lang) op het Baikalmeer waar je vanaf het vaste land met een ferry naartoe vaart. Naast dat het eiland ook een gewilde vakantieplek voor de Russen is, schijnt er ook een ‘andere sfeer’ te hangen. Het eiland is een van de 5 wereldwijde plekken met sjamanistische energie volgens de Boerjaten (Mongools volk). Misschien kom ik dus wel op het Ibiza van het oosten terecht?

Voordat het zover was moest ik er natuurlijk nog wel komen. In Irkoetsk had ik de avond er voor een transfer geregeld die mij om 9 uur ’s ochtends op kwam halen. Omdat de bus niet helemaal vol zat gingen we eerst nog naar een busstation om ook wat locals op te pikken en vertrokken we uiteindelijk om half 11.

Kotsmisselijke capriolen

Het eerste stuk reden we nog op een redelijke weg, toen we de stad uitreden moest ik qua landschap even aan Mongolië denken. Groene en heuvelachtige vlaktes met wel iets meer bomen en wat meer huisjes onderweg. De chauffeur had er in ieder geval ook zin in en haalde capriolen uit waar Maurice jaloers op zou zijn geweest. Naarmate de weg minder werd hoorde ik ook af en toe Marjolein in mijn hoofd terwijl ze uitriep: “ik word kotsmisselijk bij jou in de auto”.

We hobbelden en bobbelden dus inmiddels aardig en ik hoopte steeds maar weer dat mijn backpack, die bovenop het busje lag, er niet af zou donderen. We gingen soms zo scheef dat het een wonder leek dat de zwaartekracht zijn werk niet deed en ons niet om liet vallen.

Maddest driver in town

Na zo’n 4,5 uur en 200 kilometer door het Russische landschap, vergezelt door goeie Russische beats, kwamen we aan bij de ferry. Dat onze chauffeur inderdaad iemand is waar iedereen voor terugdeinst blijkt wel weer als hij hard langs de lange rij auto’s en busjes die staan te wachten oprijdt, gedag zegt tegen een militair en deze militair vervolgens een wegversperring aan de kant schuift zodat wij als eerste de ferry op kunnen rijden. Okeeeeeeee, and that’s how we roll!

Na een korte boottocht vervolgen we onze route naar de ‘hoofdstad’ van het eiland (Khuzhir), precies in het midden. Iedereen wordt netjes afgezet bij de locaties waar ze slapen en ook ik arriveer rond half 5 bij mijn guest house. En inderdaad, iets hippie- en Ibiza-achtigs heeft het wel…

Blote konten en zwemmende koeien

Wanneer ik de volgende dag besluit om een stuk te gaan wandelen weet ik het zeker: dit is een goedkopere versie van Ibiza. Ik zie Indianen look-a-likes met veren in hun haar, mannen met nachtjaponnen aan en er is zelfs een man gehurkt en in zijn blote niksie bezig met iets bij een vuurtje. Ik hoop maar dat hij goed heeft uitgekeken…

De wandeling gaat 5 kilometer naar het noorden (en 5 kilometer weer terug), langs het strand en af en toe wat klimmen om een heuvel op te gaan. Er staan o.a. naaldbomen op het zand- en kiezelstrand, wat best gek is en ik kom ook een stel koeien tegen die aan het afkoelen zijn in het water, ook gek.

Het waait ontzettend en helaas is het niet helemaal helder maar desalniettemin is het lekker om met enkel het kabbelende water op de achtergrond zo’n 4 uur te lopen.

Langer óf korter?

Het schijnt dat wanneer je een duik in het Baikalmeer neemt, je 5 jaar langer leeft. Op de terugweg van mijn wandeling besluit ik daarom om het grootste gedeelte met mijn voeten in het water te lopen. Bij de eerste stap die ik zet denk ik dat het niet 5 jaar langer, maar 5 jaar korter is want damn wat is dit water koud! Maar goed, ik denk nu toch zo’n 50 jaar aan mijn leven toegevoegd te hebben, want ik heb toch bijna een uur door het water gelopen. We gaan het zien en jullie zijn bij deze alvast allemaal uitgenodigd voor mijn 150e verjaardag!

Cape Khoboy

Weer een dag later besluit ik een tour te doen naar het noordelijke puntje van het eiland; Cape Khoboy. Erg educatief was deze tour niet, de chauffeur sprak denk ik 4 woorden Engels: Stop, 10 minutes, 1 hour en Lunch. Het kwam er dus op neer dat we met 10 man in een ouderwetse Russisch busje stappen en hij steeds op een aantal plaatsen 10 minuten stopte zodat we foto’s konden maken.

De lunch (van 1 uur) was bij Cape Khoboy zelf, hier maakte de chauffeur een heuse vissoep voor ons klaar. Gelukkig waren er ook nog broodjes en een salade want ik geloof dat ik vis liever niet meer ergens in zie drijven als ik het ga eten.

Dag Rusland!

En toen kwam het moment dat ik afscheid moest nemen. Niet alleen van het Baikalmeer, maar ook van Rusland. Morgenochtend vertrekt namelijk mijn trein vanaf Irkoetsk en ga ik de grens over naar Mongolië. Zo’n grensovergang is blijkbaar nog een hele toestand, het kan tussen de 6 en 11 uur duren!! Eerst gaan ze aan de Russische grens alle papieren goed controleren, daarna doen ze hetzelfde maar dan aan de Mongoolse kant. En het schijnt dat je in de tussentijd niet naar het toilet kan en pas uit je coupé mag als je je paspoort weer terug hebt.

Al met al zijn deze eerste 2 weken zeker niet tegengevallen, Moskou en het Baikalmeer vond ik daarbij wel de hoogtepunten, Novosibirsk vond ik tegenvallen. Uiteraard was het ook bijzonder om het leven in de trein te mogen ervaren, want dat is toch wel apart allemaal.

In Mongolië zal ik wat langer ‘off-radar’ zijn omdat ik na Ulaanbaatar voornamelijk ga kamperen en verder geen faciliteiten (laat staan wifi) heb. Het plan is in ieder geval om de Gobi-woestijn in te duiken, erg benieuwd weer! In Beijing horen jullie dus weer iets van mij (begin september). Wel afhankelijk hoe het met de China-blokkades zit voor wat betreft internet…